Ο όρος «sustainable» development, που αποδόθηκε στα ελληνικά ως «αειφόρος» ή «βιώσιμη» ανάπτυξη, είναι σχετικά νέος. Καθιερώθηκε το 1987 από την Επιτροπή του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, γνωστή ως Brundtland Commission.
Ο όρος εκφράζει την αισιόδοξη άποψη ότι είναι δυνατό να εξακολουθήσει το σημερινό καταναλωτικό «life style» των Δυτικών κοινωνιών, αλλά και να επεκταθεί και στις αναπτυσσόμενες κοινωνίες, χωρίς να αυξάνεται παράλληλα η κατανάλωση ενέργειας και φυσικών πόρων του πλανήτη.

Είναι κάτι που έχει τύχει σ' όλους μας: Σε περιόδους κατακόρυφης ανατίμησης των πρώτων υλών και των άλλων παραγόντων κόστους, να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να συζητήσουμε με τους πελάτες μας κάποιες αυξήσεις στις τιμές μας για την κάλυψη μέρους τουλάχιστον του κόστους. Αλλά αντί γιαυτό να παίρνουμε ένα μήνυμα από τον υπεύθυνο αγορών του μεγάλου πελάτη μας που να μας καλεί «να συζητήσουμε τη...μείωση των τιμών μας, γιατί έχουν μειωθεί τα περιθώρια κέρδους του κλπ, κλπ.»

Δυο σημαντικές τεχνολογικές εκδηλώσεις που συν-διοργάνωσε ο ΣΥΒΙΠΥΣ το 2008 ήταν ο καθρέφτης των καινοτομιών που συνδέονται με τη συσκευασία σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι δύο αυτές εκδηλώσεις ήταν:
- Tο Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο Συσκευασίας, και
- Tο Σεμινάριο για την Έξυπνη Συσκευασία (RFID)

Ένα βασικό σφάλμα που κάνουν οι διάφοροι υποκλάδοι της συσκευασίας ανά τον κόσμο είναι να κατηγορεί ο ένας τα προϊόντα του ως «επικίνδυνα» για τον καταναλωτή, «καταστροφικά» για το περιβάλλον κλπ. Διάφοροι λομπίστες δρουν για λογαριασμό τους, ακόμη και στους κόλπους της ΕΕ. Είναι κάτι που, δυστυχώς, παρατηρείται πρόσφατα και στη χώρα μας. Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμά μου είναι δύο τέτοιου τύπου ιστοσελίδες, που δεν θα ήθελα να κατονομάσω.

Ποια είναι τα δύο κύρια προβλήματα της κεντρικής διοίκησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης όταν παίρνονται αποφάσεις για την επιλογή συνολικών δράσεων για τη διαχείριση των αστικών αποβλήτων;
• Ο φόβος της αντιπαράθεσης με τις τοπικές κοινωνίες και το πολιτικό κόστος.
• Η αποφυγή προστίμων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Βασική παράμετρος στο σχεδιασμό ενός νέου προϊόντος είναι πλέον η προβολή της οικολογικής συσκευασίας του. Αυτή η τάση έχει επιβληθεί ύστερα από τις πιέσεις του λιανεμπορίου και των πελατών του.
Το λιανεμπόριο, πιστεύει ότι ένα βασικό στοιχείο για τη διατήρηση της πελατείας του είναι το να δείχνει ότι είναι «πράσινο» και νοιάζεται για την «αειφορία». Σε δύο προηγούμενα σημειώματά μου αναφέρθηκα στην κάρτα περιβαλλοντικής αξιολόγησης των συσκευασιών των προμηθευτών της Wal-Mart, και σε ανάλογες πρωτοβουλίες άλλων ελληνικών και ξένων αλυσίδων λιανεμπορίου.

Η Οδηγία αυτή αναφέρεται στη διαχείριση του συνόλου των αποβλήτων και όχι ειδικά των απορριμμάτων συσκευασίας, στα οποία βέβαια αναφέρεται εκτενώς. Όταν δημιουργήθηκε, το 1975, δεν υπήρχε το σημερινό Ευρωπαϊκό νομοθετικό υπόβαθρο για τη διαχείριση των αποβλήτων. Ήταν ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα μέσα από το κενό.

Η Οδηγία 94/62 ΕC έχει πλέον καθιερώσει τη γνωστή ιεράρχηση στη διαχείριση των απορριμμάτων συσκευασίας.

• Ελαχιστοποίηση της χρήσης
• Επαναχρησιμοποίηση
• Ανακύκλωση
• Ανάκτηση Ενέργειας
• Ταφή

Είναι κοινή διαπίστωση ότι συζητήσεις γύρω από τα βιοπλαστικά και τις βιοδιασπάσιμες συσκευασίες βασίζονται σε νεφελώδη επιχειρήματα, που συνδέονται περισσότερο με το συναίσθημα ή με συντεχνιακές αγωνίες και λιγότερο με την αντικειμενική γνώση.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Plastemart, οι Ευρωπαϊκή βιομηχανία πλαστικής συσκευασίας καλύπτει το 50% της συνολικής επεξεργασίας πλαστικών στην Ευρώπη. Το 2007 η παραγωγή πλαστικών υλικών συσκευασίας ήταν 18,2 εκατομμύρια τόνοι κατά βάρος και € 54 εκατομμύρια κατ' αξία. Ποσότητα που αντιστοιχεί στο 21% κατά βάρος και το 30% κατ' αξία στο σύνολο των υλικών συσκευασίας.